Wat is er spannender maar tegelijkertijd ook een even zalig moment als je als singer-songwriter met een getalenteerde full band je nieuwe album mag voorstellen in een intieme setting? Piet Vastenavondt straalt duidelijk van geluk op het podium van het MuzeCafé in Heusden-Zolder. Eindelijk kan hij zijn schitterende derde release “Call Me An Angel” op de wereld loslaten en al de aanwezigen er ook live van overtuigen, welk knap album hij geschreven heeft. Hoeveel talent hij in huis heeft bewijst gewoon het feit dat hij maar liefst met een selectie van dertig keigoede songs Studio Fandango binnenkwam, waaruit de nieuwe plaat moest ontspruiten. Geen sinecure als de kwaliteit van alle songs hoog ligt en het resultaat mag er wezen: een negen pareltjes tellende vinyl, tot in de puntjes afgewerkt met een prachtige hoes waarop Piet’s zelfportret siert, een artwork dat gecreëerd werd door vriend-kunstenaar Stijn Vandebril. 

Talent trekt talent aan, zoveel is duidelijk en dat geldt ook voor de vrienden-muzikanten aan Piet’s zijde, met meestergitarist Charly Verbinnen (gitaar), slide-master Dirk Lekenne (backing vocals, gitaar, slide gitaar, lapsteel) en het kloppend hart van de band met een strakke ritmesectie van bassist Loe Dejaeghere (backing vocals en bas) en de legendarische Stoy Stoffelen op drums, allemaal klinkende namen, die ooit hun eerste stappen in de muziekwereld in het Leuvense hebben gezet. Piet Vastenavondt hanteerde voor zijn twee vorige albums “I Am Wilson” en “The Power Of Almost Nothing” als artiestennaam Pete, maar vandaag laat hij ons van zijn songs genieten onder de naam Vastenavondt, veel makkelijker te vinden op de digitale crossroads van de streaming media en het internet. Hij groeide op met muziek uit de sixties en de seventies op de tonen van The Beatles, Jimi Hendrix en Neil Young, maar ook chansoniers zoals  een Charles Aznavour of een swingende bigband als Glenn Miller konden hem bekoren, een brede basis waaruit zijn eigen muzikale identiteit groeide. 

Zijn helden van vandaag zijn zeker nog uitgebreid en liggen in de lijn van zijn eigen repertoire als top singer-songwriter met een liefde voor harmonische zang, alt-country en Americana. Het Wilco t-shirt waarmee hij de foyer instapte spreekt boekdelen en niet enkel de muziek van wonderboy Ryan Adams, maar ook zijn liefde voor katten deelt hij blijkbaar, wanneer we hem het podium zien op wandelen met een Felix The Cat shirt. Goede songs blijven ook unplugged overeind en Piet laat ons als starters solo-akoestisch proeven van twee ontklede pareltjes uit zijn twee vorige albums. Al van bij de opener, het ontroerende, countrywalsende “Falling” uit zijn vorige album “The Power of Almost Nothing”, hangt iedereen al aan Piet’s  lippen. Zijn pakkende, hoge stem zuigen je mee in zijn songs en na de opvolger “Daddy”, over uit het opvoeden van kinderen en de problemen daarrond, dwarrelt de band op het podium en mag Dirk Lekenne het triest vooruit strompelende “Would You Come Down” inleiden op donkere barriton gitaarnoten. 

Als visitekaartje voor Vastenavondt kon deze entree tellen, en iedereen kijkt halsreikend uit naar de eerste noten van het nieuwe album, dat vanavond integraal de revue zal passeren en mooi de tracklist van de plaat volgt. Een zomers fluitende Piet luidt de eerste tonen van de titeltrack “Call Me an Angel” in, waarop vurig gitaarwerk van het duo Lekenne-Verbinnen de rockende liefdesballade en tevens het stevigste nummer van het album “My Love Shines for You Babe” mogen opfleuren. De titel van de opvolger, “Broken Man”, heeft weinig te verbergen en mag in het refrein buigen op de prachtige backing vocals van het duo Dirk Lekenne en bassist Loe Dejaeghere. Boosheid en teleurstelling wellen tegelijkertijd op in deze breakup song en Vastenavondt weet als geen ander deze gevoelens naar zijn publiek te transporteren. Zo blijft het trieste verhaal van “The Water’s Gone”, over de genadeloze vernietiging door het Russische leger van deze mooie havenstad, met een trieste gitaar tokkel en de hemelshoge, smekende stem van Piet’s “Hold On”, echt aan je kleren plakken. Ook liefde en warmte omarmen ons vanavond met kindness, love and compassion in het soulvolle “Down South To The Bay”, schuifelend op de schitterende percussie van Stoy Stoffelen en levendig gitaarwerk van Charly Verbinnen of wat te zeggen van het liefdevolle walsje met prachtige samenzang over het hartelijk weerzien na twintig jaar van een oude boezemvriendin, alsof het gisteren was, in “We Were Right”. Het nummer dat absoluut op de plaat moest komen voor Piet Vastenavondt was “The Last Time For Us (Hugo’s Lament)”, een aangrijpende ode aan Nicole Josy en Hugo Sigal, over de eindeloze liefde van een onafscheidelijk koppel, die zelfs de dood overstijgt, ook al houdt Hugo zijn allerliefste voor de laatste keer in zijn armen. Met deze hartbrekende afsluiter van het album sluit ook de reguliere set af. Een enthousiaste MuzeCafé krijgt er echter niet genoeg van en onder luid applaus komt Vastenavondt terug op het podium om een sfeervolle reprise van de eerste single “Call Me An Angel” te brengen, deze keer met inbreng van een uitbundig publiek, dat uit volle borst een “Yeah, yeah” call and response participeert in Piet’s refrein. 

Ondanks dat we op deze bijzonder geslaagde avond niet met een gesigneerd exemplaar van Vastenavondt’s “Call Me An Angel” onder de arm huiswaarts konden keren, omdat de vinylplaat spijtig genoeg net niet op tijd geperst raakte, bood Piet an offer you can’t refuse aan, door te beloven de plaat aan iedereen die ze in de MuzeCafe bestelde, persoonlijk aan huis te bezorgen. Zet de taart en de koffie maar klaar en voor chauffeur, transporteur Dirk Lekenne, ne kaave Stella. “Just een ingelke dat up men tung pist” hoor ik hem al zeggen, wetende dat het plezant wordt, want In Leive on de stoase es er altaad veil ammesoase. Be prepared! U kan deze prachtige vinylplaat ook bestellen via deze link van Fandango Music https://www.studiofandango.be/vastenavondt.

Yvo Zels